Solan umitler - zuhal kaya

SOLAN ÜMİTLER

Güneş vurdukça parladı damlaları
İncilerin

Kokusunu getirmedi rüzgâr toprağın
Açmadı kanatlarını şimdi kuşlar
Ölmeye mezarı yok bu şehrin

Betonlaşmış tüm duygular bu şehirde
Kirpikler ucundaki gözyaşları uyuşuyor
Üşür hüznü eken çimenler
Yalnızlık somurtur bu şehirde

Kırılan bir filizdir bu şehir
Her adım başı ruhsuz insanlar
Tanışmamış bir çiçek tebessümüyle
Sanal âlemlerde kandırılan çocuklar
Yalnızlığa terk edilmiş sokaklar

Kirli mekânlarda yoksul duygular
Maviyi unutmuş tüm çocuklar
Öksüz kalmış bu şehir
Ceplerinde sonbahar

Yitirmiş çehrelerini renkli ufuklar
Kakülleri gözlerini kapatmış
Ağaçların

Tüm renklerle bezenmiş şiirler
En mavi gök

Duygulara pranga vurulmuş
Göç etmiş bu şehirden şairler

İnce bir hasret var yüreğinde
Doğaya hasret kalmış bu şehrin
Bir parça gökyüzü bir dilim ekmek
Tranvaydan bakan çocuğun masum
Gözlerinde

Ey şehrim
Derya içindesin deryaya hasret

ZUHAL KAYA